Język chiński w odmianie mandaryńskiej jest językiem ojczystym dla ponad 1 miliarda ludzi (ponad 14% światowej populacji) i jest bezsprzecznie najczęściej używanym językiem na świecie.
Język chiński posiada status języka urzędowego w Chinach, Tajwanie oraz Singapurze.
Język chiński traktowany jest często jako makro język i stanowi grupę języków, które należą do rodziny języków chińsko-tybetańskich. Jego historia liczy ok. 8 tys. lat i z tego względu uznaje się język chiński za najstarszy język na świecie. Najstarsze znalezione zapiski w języku chińskim to inskrypcje wyryte na kościach zwierzęcych, które datuje się na r. 1250 p.n.e. (okres panowania dynastii Shang). Pismo chińskie to pismo logograficzne (ideograficzno-fonetyczne) i składa się z ok. 106 tys. znaków. System ten jest otwarty – wciąż powstają nowe znaki.
Oparty na dialekcie pekińskim język mandaryński od kilku dekad pełni funkcję standardowej odmiany chińskiego. Język chiński jako makro język dzieli się na dwie zasadnicze grupy: północną, w której poszczególne języki są ze sobą spokrewnione (do tej grupy zalicza się m. in. mandaryński), oraz południową, w skład której wchodzą języki odległe strukturalnie i przez to wzajemnie niezrozumiałe. Dodatkowo każdy z języków chińskich posiada szereg dialektów, które stanowią ważny wyznacznik tożsamości lokalnej.
Istnieją dwie odmiany pisma chińskiego: tradycyjna i uproszczona. Tę drugą wprowadzono i zaczęto upowszechniać w latach pięćdziesiątych XX w. w celu likwidacji analfabetyzmu (zmodyfikowano wówczas ok. połowę najbardziej skomplikowanych znaków).
Język chiński jest jednym z oficjalnych języków międzynarodowych organizacji, do których zalicza się: ONZ, MFW, WHO, Międzynarodowy Trybunał Karny i Szanghajską Organizację Współpracy.